လက္ေ၀ွ႔ၾကိဳး၀ုိင္းစင္ေပၚက အရႈံးနဲ႕
ဆင္းလာရတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာလုိမ်ိဳး သင္ခန္းစာေတြနဲ႕
ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံးပဲ အညဳိအမည္းစြဲလုိ႔ေပါ့ ေမေမ
ခုဆုိ ေမေမက်န္ခဲ့တဲ့ ဧရာ၀တီမွာလည္း
ဒီေရေတာနဲ႕ ႏြံ၀ါေရာင္က သစၥာရွိသေလာက္
ရာသီရဲ႕ လက္သီးခ်က္ၿပင္းၿပင္းနဲ႕
သူစိမ္းတရံဆံ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ေလာက္
ေကာင္းကင္ၾကီးက ယုံစရာမေကာင္းပါဘူး
မဲဇလီေတာေတြက ေစာင္းၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး
ေလထဲမွာ ကေခ်သည္မတစ္ေယာက္ေလာက္လည္း
အကမေကာင္းလွၿပန္ပါဘူး
ကၽြန္ေတာ့္အလြမ္းေတြကေတာ့
အဲဒီ မဲဇလီရြက္ေတြထက္ ေစာေၾကြခဲ့ၿပီးပါၿပီ
ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္ေတြလည္း
မုိးစက္ေတြ ရႊဲရႊဲစုိကုန္ေပါ့
သားေလးမုိးခ်ဴန္းသံေတြကုိေၾကာက
ေမေမ့ရင္ခြင္ဟာ ဒီမွာေတာ့ မရိတ္သိမ္းရေသးတဲ႕
၀ါခင္းၾကီးတစ္ခင္းေပါ့၊
ေႏြေခါင္ေခါင္စုိစုိစိမ္းလန္း
ဒဟတ္ရြက္ေတြလုိေၾကြက်ရင္း
ဘ၀တစ္ခုလုံးေၿခာက္ေသြ႔ေအာင္
ကၽြန္ေတာ္ကလြမ္းေတာ့
ေမေမမွမရွိတာ
ေကာင္းကင္ဆုိတာပင္လယ္ေၿခာက္ၾကီး တစ္ခုပါပဲ
ကၽြန္ေတာ္- အဲသလုိ
ၿပတင္းေပါက္က
ေမေမ့ကုိေမ်ာ္ရင္
ၿမင္ရတယ္ေမေမ။
0 comments:
Post a Comment