“ရဟန္းတုိ႔… သူတစ္ပါးတုိ႔သည္ ငါ၏ အျပစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ တရား၏ အျပစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ သံဃာ၏ အျပစ္ကုိ ျဖစ္ေစ ေျပာၾကလွ်င္ ထုိ(ေျပာၾကရာ)၌ သင္တုိ႔သည္ ရန္ၿငိဳးထားျခင္း၊ ႏွလံုးမသာျခင္း၊ စိတ္မေက်ခ်မ္းျခင္း မျဖစ္ေစသင့္”
“ရဟန္းတုိ႔… သူတစ္ပါးတုိ႔သည္ ငါ၏ အျပစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ တရား၏ အျပစ္ကုိျဖစ္၊ သံဃာ၏ အျပစ္ကုိ ျဖစ္ေစ ေျပာၾကရာ၌ သင္တုိ႔သည္ အမ်က္ထြက္ၾကလွ်င္၊ ႏွလံုးမသာၾကလွ်င္ သင္တုိ႔ အားသာလွ်င္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ရာ၏”
“ရဟန္းတုိ႔… သူတစ္ပါးတုိ႔သည္ ငါ၏ အျပစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ တရား၏အျပစ္ကုိ ျဖစ္ေစ၊ သံဃာ၏ အျပစ္ကုိ ျဖစ္ေစ ေျပာၾကရာ၌ ဤစကားသည္ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း မဟုတ္၊ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ေၾကာင္း မမွန္၊ စင္စစ္အားျဖင့္ ဤအျပစ္သည္ ငါတုိ႔၌ ထင္ရွားမရွိ ဟု မဟုတ္သည္ကုိ မဟုတ္သည့္ အတိုင္း သင္တုိ႔ ေျဖရွင္းရမည္” (ဒီ၊ ျမန္၊ ၁၊ ၁၁)။
အထက္ပါေကာက္ႏုတ္ခ်က္သည္ ဒိဃနိကာယ္ ျဗဟၼဇာလသုတ္ေတာ္လာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ မိန္႔မွာေတာ္မူခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရား၊ တရား သံဃာ ရတနာျမတ္သံုးပါး၏ အျပစ္ကုိ ေျပာဆုိၾကသည္ကုိ ၾကားသိၾကလွ်င္ ရန္ၿငိဳးထားျခင္း၊ ႏွလံုးမသာယာျခင္း၊ စိတ္မေက်ခ်မ္းျခင္း မျဖစ္ၾကရန္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ သတိေပးေတာ္မူပါတယ္။
အဘယ္ေၾကာင့္ သတိေပးေတာ္မူရသနည္းမူ- ထုိရန္ၿငိဳးထားျခင္း၊ ႏွလံုးမသာယာျခင္း ဟူေသာ ေဒါသ၊ ေဒါမနႆမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရားရေရးကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးႏုိင္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ ရတနာသံုးပါးႏွင့္ စပ္၍ အျပစ္ေျပာဆုိၾကသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရာ၌ ေဒါသ၊ ေဒါမနႆ မျဖစ္ေစဘဲ သည္းခံေန႐ံုမွ်ျဖင့္ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းတစ္ပါး၏ တာ၀န္ေက်ပြန္ပါၿပီေလာ… ဟု ေမးစရာရွိလာသျဖင့္ “ဤစကားသည္ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း မဟုတ္၊ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း မမွန္၊ စင္စစ္အားျဖင့္ ဤအျပစ္သည္ ငါတုိ႔၌ ထင္ရွားမရွိ” ဟု မဟုတ္သည္ကုိ မဟုတ္သည့္အတုိင္း ေျဖရွင္းရမည္ဟု ဆက္လက္ မိန္႔မွာေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။
“တုမာကံ သတၳာ န သဗၺညဴ ဓေမၼာ ဒုရကၡာေတာ္ သံေဃာ ဒုပၸဋိပေႏၷာတိ အာဒီနိ သုတြာ န တုဏွီ ဘ၀ိတဗၺံ”
“သင္တုိ႔၏ဆရာ ဘုရားျမတ္စြာသည္ သဗၺညဴ မဟုတ္၊ တရားကုိ မေကာင္းသျဖင့္ ေဟာေတာ္မူအပ္၏။ သံဃာသည္ ေကာင္းစြာမက်င့္၊ ဤသို႔ အစရွိေသာ စကားတုိ႔ကုိ ၾကားသိရသည္ရွိေသာ္ ဆိတ္ဆိတ္မေနအပ္”
“ဧ၀ံ ပန ၀တၱဗၺံ ဣတိေပတံ အဘူတံ န သဗၺတၳ”
“ဤသုိ႔ ေျပာဆုိအပ္၏။ အၾကင္စကားကုိ သင္တုိ႔ ေျပာဆုိအပ္၏။ ထုိစကားသည္ ဤအေၾကာင္းလည္း မမွန္၊ ဤသုိ႔ သေဘာရွိေသာ အျပစ္သည္ ငါတုိ႔၌ ထင္ရွားမရွိ၊ ငါတုိ႔၏ ဆရာဘုရားသည္ အားလံုးကုိ သိေတာ္မူသည္သာတည္း၊ တရားေတာ္သည္လည္း ေကာင္းစြာ ေဟာၾကားေတာ္မူအပ္ေသာ တရားေတာ္ပင္ ျဖစ္၏။ ရွစ္ေယာက္အရိယာ ျမတ္သံဃာေတာ္ သည္လည္း ေကာင္းေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္ေတာ္မူ အပ္ပါေပ၏။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သဗၺညဳအျဖစ္ တရားေတာ္ကုိ ေကာင္းစြာ ေဟာေတာ္မူအပ္သည္၏ အျဖစ္၊ အရိယာသံဃာေတာ္၏ သုပၸဋိပႏၷ၏ အျဖစ္ကုိ ဤအေၾကာင္း ဤအေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ေထာက္၍ သိအပ္ပါ၏” ဟု ေျပာဆုိ ေျဖရွင္းအပ္၏။ သို႔ရာတြင္ ေနရာတကာတုိင္း လိုက္၍ ေျဖရွင္းမေနရ။
အဘယ္ကဲ့သုိ႔ေသာ ေနရာမ်ိဳး၌ မေျဖရွင္းဘဲ ေနရမည္နည္းမူ-
“သင္သည္ သီလမရွိ၊ သင္၏ဆရာသည္ အက်င့္မေကာင္း၊ သင္သည္ ဤမည္ေသာ အမႈကုိ ျပဳအပ္၏။ သင္၏ဆရာသည္ ဤအမႈကုိ ျပဳအပ္၏” ဟု ဆုိအပ္သည္ရွိေသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနလ်က္ သည္းခံအပ္၏။ စိတ္ဆုိးေဒါသ မထြက္ၾကဘဲ ကဲ့ရဲ႕ စကားကုိ ေျဖရွင္းအပ္၏။ “သင္သည္ ျမည္းလိုေကာင္၊ ႏြားလိုလူ” စသည္ျဖင့္ ဆဲေရးေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ၍ သည္းခံ ျခင္းကုိသာ ျပဳအပ္၏။ (ဒီ၊ ႒၊ ၁၊ ၅၃)။
အထက္ပါ ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကထာမ်ားအရ “သာသနာ့ ၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းမ်ား အေနျဖင့္ ရတနာသံုးပါး၏ အျပစ္ျပ စကားတုိ႔ကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရသည္ ရွိေသာ္ မဟုတ္လွ်င္ မဟုတ္သည့္ အတုိင္း ျပန္လည္ ေျဖရွင္းအပ္၏။ မိမိႏွင့္မိမိ၏ ဆရာသမား သိကၡာတရားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အျပစ္ျပစကားတုိ႔ကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရသည့္ အခါ အေရးလုပ္ကာ ေျဖရွင္း မေနဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ သည္းခံအပ္၏” ဟု မွတ္သားရပါတယ္။
ယခုမူကား မိမိႏွင့္ မိမိဆရာသမားကုိ ထိပါးလာလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း တံု႔ျပန္လိုၾကေသာ္လည္း ရတနာသံုးပါးႏွင့္ ပတ္သတ္လာ လွ်င္ ကုိယ္ႏွင့္ မဆုိင္သလို ဆိတ္ဆိတ္ေနၾကပါတယ္။ ထုိအေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ေျဖရွင္းရန္မွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသာ တာ၀န္ရွိသည္ဟု မခံယူသင့္ပါ။ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳ၍ (ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမည္ခံသူ) လူမ်ားသည္လည္း ေဆာင္ရြက္ရပါမယ္။ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ႀကီး ေရးေသာ အနာဂတ္သာသနာေရး က်မ္းတြင္ လူမ်ားလည္း သာသနာျပဳႏုိင္ပံုကုိ အက်ယ္တ၀င့္ ေရသား ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ထုိအခ်က္ကုိ ေထာက္႐ႈျခင္းအားျဖင့္ လူေတြ အေနျဖင့္ သာသနာႏွင့္ မေလ်ာ္ညီသည့္ အျပဳအမူမ်ားအေပၚ ေ၀ဖန္စမ္းစစ္၍ အမွန္တရားျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္ရြက္ႏုိင္ပါတယ္။
ယေန႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုသည္ သူမ်ားပါးစပ္ႏွင့္သာ လမ္းဆံုးေနၿပီး အမွားအမွန္၊ ဘုရားေဟာႏွင့္ကုိက္ညီမႈ ရွိ၊ မရွိ မခ်င့္ခ်ိန္တတ္ၾကပါ။ သာသနာဆုိတာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆုိသည့္ သိကၡာသံုးရပ္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔ အခ်ိန္မွာ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုး အဖြဲ႔အစည္းကုိ ျပပါဆုိလွ်င္ သံဃာ့ အဖြဲ႔အစည္းကုိ ျပရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိသို႔ျဖစ္ရေလေအာင္ ဘုရားရွင္သည္ ၀ိနည္းေတာ္မ်ား ပညတ္၍ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိ၀ိနည္းေတာ္ဆုိရာမွာ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ၀ိနည္းေတာ္အျဖစ္ ပညတ္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပဲ သာသနာေတာ္ကုိ ထိခိုက္၊ ပ်က္စီး ညႈိးႏြမ္းေစမည့္ အျပဳအမူမ်ား ေပၚေပါက္လာမွသာ လိုအပ္သလို ပညတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
“၀ိနေယာ နာမ သာသနႆ အာယု= ၀ိနည္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အသက္ျဖစ္၏” ဟူေသာ သဂၤါယနာတင္ ေရွး မေထရ္တုိ႔၏ က်ဴးရင့္ေတာ္မူခ်က္ကုိ ေထာက္႐ႈ၍ ၀ိနည္းသည္ သာသနာေတာ္အတြက္ မည္မွ် အေရးႀကီးလွသည္ကုိ နားလည္ သေဘာေပါက္သင့္ပါၿပီ။ သဂၤါယနာ ေျခာက္ႀကိမ္တင္ခဲ့သည္မွာ ပံုျပင္ေတြ မဟုတ္ပါ။
စာေပအရေျပာဆုိ ေန႐ံုသပ္သပ္ျဖင့္ အရာမေရာက္ဟု မဆုိသင့္ပါေပ။ ယေန႔ စာေပႏွင့္ ေျပာဆုိျခင္းကုိ လက္မခံႏုိင္ၾကပဲ ဘုရားရွင္ေဟာသည့္ ကာလာမသုတ္ေတာ္လာ အခ်က္မ်ားကို ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အနည္းငယ္မွ် စဥ္းစားတတ္ေစခ်င္ ပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္ကာလမွာ ဘာသာအယူ၀ါဒ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚေပါက္ၿပီး လူေတြကုိ စည္း႐ံုးေဟာၾကား သျဖင့္ ဘုရားရွင္က ကာလာမသုတ္ အတုိင္း ေဟာၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကာလာမ ပုဏၰားတုိ႔က ဗုဒၶ၀ါဒကုိ လက္ခံၾကတာ အမွန္ပါပဲ။ ယခုအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ ပိဋတ္ကတ္သံုးပံု၊ ဓမၼကၡႏၶာ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အထင္အရွားရွိပါ လွ်က္ ဗုဒၶဘာသာလို႔ ခံယူထားတဲ့ သူေတြက ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ကုိ မယံုၾကည္ေသး သလား? ပိဋကတ္ေတာ္မွာ ပါတဲ့ တရားေတြကုိပဲ ကုိယ္ေတြ႔မဟုတ္လို႔ စိတ္မခ်ရဘူးလို႔ ဆုိလိုခ်င္ၾကတာလား?
ဘုရားရွင္သည္ ကာလာမသုတ္ကုိ ေဟာစဥ္မွာ သူ႔ဘာသာ၊ ငါ့ဘာသာလို႔ အၿပိဳင္အဆုိင္ စည္းရံုးေနခ်ိန္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကာလာမပုဏၰားတုိ႔ကုိ တဆင့္ စကားဆုိလည္း မယံုဖုိ႔၊ စာေပက်မ္းဂန္ (ဗုဒၶစာေပကို မဆိုလို ဗုဒၶစာေပ အျပည့္အစံု မေပၚေပါက္ေသးေသာ ကာလ တျခားဘုရားတို႔၏ စာေပ၊ ႐ိုးရာစာေပကိုသာ ဆိုလိုသည္) ႏွင့္ကုိက္ညီတယ္ ဆုိၿပီးေတာ့လည္း မယံုဖုိ႔ စသျဖင့္ ေဟာၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုသုိ႔ဆုိရျခင္းမွာ ဘာသာ၀ါဒခ်င္း အျပိဳင္အဆုိင္ျဖစ္ ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ လိုက္နာၾကည့္ၿပီးမွ ယံုၾကည္ဖုိ႔ ေဟာၾကားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ယခုအခါမွာ ကုိးကြယ္အား ထားရာ အစစ္မွန္ျဖစ္တဲ့ ဘုရားေဟာတရားေတြ ရွိႏွင့္ေနၿပီဆုိတာ လူတုိင္း ယံုၾကည္ၾကမွာပါ။ ထုိတရားေတာ္ေတြသည္ ပိဋကတ္ေတာ္မွာပါတဲ့ အတုိင္းျဖစ္လို႔ စာေပပိဋကတ္ကုိ မယံုၾကည္ရင္ တရားကုိ မယံုၾကည္ရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ထုိနည္းတူ တရားဆုိရင္လည္း စာေပႏွင့္ပါ တုိက္ဆုိင္စစ္ေဆး ခံႏုိင္ရပါမယ္။
ထုိ႔သုိ႔ ဆုိရလွ်င္ စာေပသည္ သာသနာေတာ္ အတြက္ မည္မွ် အေရးပါသည္ကုိ မွန္းဆ သိျမင္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
“တရားမနာ၊ စာေပမသင္၊ ႏႈတ္တြင္ မေဆာင္၊ သိေအာင္ မမွတ္၊ ပဋိပတ္ကြာ၊ ဤငါးျဖာ ဘုရားသာသနာ ကြယ္ေၾကာင္းတည္း” ဆုိသည့္ အတုိင္း-
စာေပမသင္ၾကားျခင္းပင္လွ်င္ သာသနာကြယ္ေၾကာင္းဟု ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားဆံုးမခဲ့သည္ကုိ သတိျပဳေစလိုပါတယ္။
ထုိ႔အျပင္ ပရိယတၱိမူလကံ သာသနံ လို႔ ဋီကာ ဆရာတို႔မိန္႔ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ သာသနာရဲ႕အေျခခံ ေရေသာက္ျမစ္ဟာ ပရိယတၱိပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပရိယတ္မပါေသာ ပဋိပတ္သည္လည္း စနစ္မက်သလို ပရိယတ္ သပ္သပ္ႏွင့္ ပဋိပတ္ မပါလွ်င္လည္း အက်ိဳးမမ်ားႏုိင္ပါ။ ထုိသေဘာကုိ နားလည္ လက္ခံႏုိင္ၾကပါေစ…
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သာသနာသည္ တေန႔မွာ ကြယ္ရမယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္လက္ခံပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ သာသနာ ထြန္းကာေနခ်ိန္ မွာေတာ့ စစ္မွန္သည့္ နည္းလမ္းအတုိင္းသာ ျဖစ္ေစခ်င္တာ မွန္ကန္ေသာ ဆႏၵပါ။ ငယ္စဥ္ဘ၀ကတည္းက စာေပေလ့လာ သင္ယူဆည္းပူးခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ေက်းဇူးဂုဏ္၊ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္တုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ထားလို႔ မသင့္ေတာ္ပါေပ။ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ သာသနာ အက်ိဳးကို စြမ္းစြမ္းတမံ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ေတာင္ မိမိတုိ႔ေၾကာင့္ သာသနာေတာ္၏ သိကၡာေတြကုိ မပ်က္စီး၊ မညိႈးႏြမ္းေစဖုိ႔ေတာ့ တာ၀န္ယူေပးၾကပါ။
စြမ္းႏုိင္သည့္ဘက္မွ ေဆာင္ရြက္မည္ ဆုိပါေသာ္ သီလသိကၡာ၊ သမာဓိသိကၡာ၊ ပညာသိကၡာႏွင့္ သင့္ေတာ္မွန္ကန္သည့္ တရားဓမၼမ်ားကုိသာ ေရြးခ်ယ္ ေဆာင္ရြက္တတ္ေစလိုပါတယ္။
စိတၱသုခ ကာယသုချဖင့္ ျပည့္စံုႏုိင္ၾကပါေစ…
ဘုရားရွင္၏ ၾသ၀ါဒေတာ္ႏွင့္ လိုက္နာဖြယ္ရာ
Posted by
ဟိန္းမင္းထက္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment