" /> ေလာကမွာ လူသားအားလံုး မိမိတုိ႔နဲ႔ ဆုိင္တဲ့ တာ၀န္ေတြ ကုိယ္စီ ရွိႏွင့္ၾကၿပီးသားပါ။ ေက်ာင္းသားက စာသင္တဲ့ အလုပ္ကုိ လုပ္ရသလို ဆရာက စာသင္ေပးတဲ့ အလုပ္ကုိ လုပ္ရပါတယ္။ အလုပ္သမားက အလုပ္လုပ္ေပးရသလို အလုပ္ရွင္က က်သင့္သေလာက္ အခေၾကးေငြ ေပးရပါတယ္။ ေစ်းေရာင္းသူက ပစၥည္းေပးရသလို ေစ်း၀ယ္သူက တန္ရာတန္ေၾကးေပးရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သာသနာအက်ိဳး၊ ႏုိင္ငံအက်ိဳး၊ အမ်ားအက်ိဳး၊ မိသားစုအက်ိဳး စသျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ ပုဂၢိုလ္ေတြမွာလည္း မိမိတုိ႔နဲ႔ ဆုိင္ရာ၀န္ေတြကုိ ထမ္းရြက္ေနရတာပါပဲ။ အဲလို ဆုိင္ရာ ၀န္ေတြကုိ ထမ္းရြက္ေနတဲ့ သူေတြကုိပဲ ၀န္ထမ္းလို႔ ေခၚဆုိၾကသလို မထမ္းရြက္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ၀န္ထမ္းအျဖစ္ မေခၚဆုိႏုိင္ပါဘူး။ ၀န္ထမ္း မဟုတ္တဲ့ ၀န္ထုပ္လို႔ ဆုိရမွာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ တာ၀န္ဆိုတာကလည္း ေနရာယူလိုျခင္းသေဘာမဟုတ္ဘဲ ရရာ ေရာက္ရာမွာ ထမ္းရြက္ျခင္းသေဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မွ တာ၀န္ရွိတာမ်ိဳးမဟုတ္။ လူတိုင္းမွာ ဆိုင္ရာတာ၀န္ ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ တာ၀န္သိသူတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိၾကတာခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အသိဉာဏ္ရွိသူကမွ ေလာကတာ၀န္ကို မယူ၀ံ့လွ်င္ အသိဉာဏ္မဲ့သူတို႔၏ ေလာကကို ဖ်က္ဆီးျခင္းသည္ အျပစ္ဆိုဖြယ္ရာမျမင္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။
ယေန႔အခါ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ အထြန္းကားဆံုး ႏုိင္ငံ ျဖစ္တယ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳ ခံထားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားစုက သဒၶါတရား အားေကာင္းသေလာက္ အေကာင္းအဆုိး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ ဟုတ္- မဟုတ္ ေ၀ဖန္စိစစ္တတ္တဲ့ ပညာဉာဏ္က အားနည္းၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထူးအဆန္းဆုိရင္ သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ သြားတတ္ၾကတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ထူးရင္ ခ်ည္းကပ္ၾကတယ္။ သိခ်င္တာေမးမယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေျပာျပမယ္။ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိၾကမယ္။ ထုိ႔အတူ ဓမၼထူးရင္ ထုိဓမၼကုိ လက္ခံက်င့္သံုးဖုိ႔ ဆည္းကပ္ၾကပါတယ္။ ဓမၼဆုိရာမွာလည္း ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဓမၼနဲ႔ အကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း အဓမၼဆိုၿပီး ရွိပါတယ္။ ဓမၼသည္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ၿပီး အဓမၼမွာ အကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္သားႏုိင္ပါတယ္။
ဓမၼသည္ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ (၄၅)၀ါ ကာလပတ္လံုး ေဟာၾကားခဲ့သည့္အတြက လည္းေကာင္း၊ ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာလည္း ဘုရားရွင္ခ်မွတ္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ မူအတိုင္း ဒါနကထာ၊ သီလကထာ၊ သဂၢကထာ၊ မဂၢကထာ စသျဖင့္ ေဟာ႐ိုး ေဟာစဥ္သာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အထူးအဆန္လုိ႔ မဆုိသာပါဘူး။ အဓမၼသည္ ဘုရားေဟာေဒသနာေတာ္ တို႔ႏွင့္ ဆရာအစဥ္အဆက္ လက္ခံအားကုိးအားထား ျပဳခဲ့ေသာ အ႒ကထာ၊ ဋီကာတုိ႔ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳ ဆန္႔က်င္ကာ အဆန္းထြင္ေသာ ၀ါဒျဖစ္လို႔ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ထုိအခါမွာ အထူးအဆန္းႀကိဳက္သူတုိ႔က မွန္၊ မမွန္၊ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ေ၀ဖန္စီစစ္ျခင္းမရွိဘဲ ဆည္းကပ္ကာ နည္းနာနိႆယ ခံယူၾကပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဒီပဲယင္း ဆရာေတာ္ႀကီးက “ဉာဏ္အျမင္နည္း၊ သဒၶါကဲ၊ အလြဲလြဲျဖစ္တတ္သည္” ဟု ဆံုးမထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္ဇ၀န (ေမတၱာရွင္)က “အထူးအဆန္းကုိ ယံုလွ်င္ အရူးအႏွမ္း ျဖစ္တတ္သည္” ဟု ဆံုးမထားပါတယ္။
ေနရာတုိင္းမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာရွိတတ္တာ သဘာ၀တရား တစ္ခုပါ။ အတုနဲ႔ အစစ္၊ အမွားနဲ႔ အမွန္၊ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္၊ အခ်စ္နဲ႔ အမုန္း၊ စသျဖင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာတရားေတြကုိ လူတုိင္း ျမင္ေတြ႔ေနၾကမွာပါပဲ။ ထုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေတြထဲမွာ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼဆုိတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ တရားကုိေတာ့ လူတုိင္းပုိင္းျခား သိေစခ်င္ပါတယ္။ ျပဳသူရွိရင္ ဖ်က္သူဆုိတာ ရွိသလို ဖ်က္သူရွိရင္ ျပဳျပင္သူဆုိတာလည္း ရွိတတ္စၿမဲပါ။ ဖ်က္ဆီးသူဟာ ပ်က္ဆီးမႈကုိ ပုိင္ဆုိင္ၿပီး ျပဳျပင္ သူဟာ ေကာင္းမြန္မႈကုိ ပုိင္ဆုိင္ရပါတယ္။ ဖ်က္ဆီးသူမဟုတ္ဘဲ ျပဳျပင္သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့ အဆံုးအမႏွင့္အညီ လိုက္နာက်င့္ၾကံျခင္း မရွိဘူးဆုိရင္ မိမိကုိယ္တုိင္ပဲ သာသနာကုိ ဖ်က္ဆီးသူျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနတတ္ ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေဒသနာေတာ္ေတြမွ တူရာ တရားအစုေတြကုိ စုးစည္းၿပီး ၀ိနည္းပိဋကတ္၊ သုတၱန္ပိဋကတ္၊ အဘိဓမၼာပိဋကတ္ စသျဖင့္ ပိဋကတ္ သံုးပံုသတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိပိဋကတ္သံုးခုေပါင္းကုိ ပရိယတၱိ သာသနာလို႔ ေခၚပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိနည္းေတာ္အတုိင္း မလိုက္နာရင္ ၀ိနည္းပိဋကတ္ကုိ ပယ္ရာေရာက္ သလို သာသနာေတာ္ကုိ ပုတ္ခက္ရာ ေရာက္သြားပါတယ္။
ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ခုႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့ အခါမွာ အရွင္မဟာကႆဖရဲ႕ ေနာက္လိုက္ရဟန္းေတြက ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္စံ ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရတဲ့ အတြက္ ငုိေၾကြးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သုဘဒၵဆုိတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးကေတာ့ ငိုေၾကြးျခင္း မရွိပဲ ငုိေၾကြးေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကုိ- “အရွင္ဘုရားတုိ႔… ၀မ္းမနည္းၾကပါနဲ႔၊ ဘုရားရွိတုန္းကဆုိရင္ ဘယ္ဟာ မအပ္ဘူး၊ ဘယ္ဟာ အပ္တာဆုိၿပီး တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ ခ်ဳပ္ျခယ္ေနတာ၊ အခုေတာ့ ဘုရားမရွိေတာ့ဘူး။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လို႔ ရၿပီ၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လြတ္လပ္ၿပီ” ဆုိၿပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီစကားေတြကုိ အရွင္မဟာကႆဖ ကုိယ္ေတာ္ႀကိး ၾကားေတာ့- “ဘုရားရွင္ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းေတာ္ ရွိစဥ္မွာပဲ ဒီလို ေစာ္ကားတဲ့ သာသနာ့ ဆူးေျငာင့္ရန္စြယ္ အႏၲရာယ္ေပၚလာရင္ ေနာင္အခါ ဒီလို လူစားေတြေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ႀကီး ပ်က္စီးရေခ်ရဲ႕” လို႔ ဓမၼသံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အရွင္မဟာကႆဖ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္သည္ ဘုရားရွင္ ၾကြင္းက်န္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ေတာ္ေတြကုိ ခြဲေ၀ၿပီးခ်ိန္မွာ သံဃာ့ပရိတ္သတ္ကုိ အစည္းေ၀းေခၚကာ- “ငါ့ရွင္တုိ႔… ဘုရားေဟာထားတဲ့ တရားေတာ္ေတြဟာ မသီကံုးရေသးတဲ့ ပန္ေတြလိုပဲ အစီအစဥ္မရွိဘဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ ပန္းေတြဟာ မသီကံုးဘဲ ထားရင္ ေလတုိက္တုိင္း လႊင့္တဲ့ အတြက္ မၾကာခင္မွာပဲ ကုန္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ… ဘုရားေဟာေဖာ္ခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြကို စီကာစဥ္ကာ သေဘာတူ ေပါင္းစု မထားဘူးဆုိရင္ အဓမၼ၀ါဒ ေလမုန္တုိင္း တုိက္ခတ္လို႔ မၾကာခင္မွာဘဲ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အစစ္အမွန္တရားေတာ္ေတြ ေပ်ာက္ ႏုိင္ပါတယ္။ ငါ့ရွင္တုိ႔… ဓမၼ၀ါဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အဓမၼ၀ါဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားႀကီးဖုိ႔ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လာရင္ အားႀကီးလာတတ္တယ္၊ အကယ္၍မ်ား အဓမၼ၀ါဒေတြ အားႀကီးလာမယ္ဆုိရင္ တစ္သာသနာလံုး ထိန္းမရ၊ သိမ္းမရေအာင္ ခက္ကုန္ၾကလိမ့္္မယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဓမၼေတြ မထြန္းကားခင္၊ ဓမၼေတြ မေပ်ာက္ကြယ္ခ်ိန္မွာ သဂၤါယနာ တင္ၾကပါစို႔” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္မဟာကႆဖရဲ႕ သဂၤါယနာတင္ဖုိ႔ မိန္႔လိုက္တဲ့ ၾသ၀ါဒကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အရွင္မဟာကႆဖဟာ သာသနာေတာ္ အတြက္ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ မေနခဲ့ပါဘူး။ သာသနာ့ ရန္စြယ္ေတြကိုလည္း ဥေပကၡာျပဳလို႔ မထားဘူးဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ၿပီး ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါ ေ၀သာလီျပည္ ၀ဇၨီုတုိင္းသား ရဟန္းမ်ားက- “ရဟန္းမ်ား ေရႊ၊ ေငြ အလွဴခံအပ္တယ္။ ေနမြန္းလြဲၿပီး ေနရိပ္လက္ႏွစ္သစ္ လြန္တဲ့အထိ ခဲဖြယ္မ်ားကုိ စားႏုိင္တယ္။ ေသရည္အႏုစား၊ စိမ္ရည္အႏုစားကုိ ေသာက္သံုးႏုိင္တယ္”… အစရွိတဲ့ ၀ိနည္းေတာ္ (၁၀)ခ်က္ကုိ ျပင္ဆင္က်င့္ သံုးၾက တယ္။ ဒီသတင္းကုိ အရွင္မဟာယသ ၾကားသိရတဲ့ အတြက္- “ဗုဒၶသာသနာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကုိ ၾကားသိရပါလ်က္ ေၾကာင့္ၾကမစုိက္ဘဲ ေနလို႔ မေတာ္ေပဘူး။ ယခုပဲ ငါသြားလို႔ အဓမၼ၀ါဒီမ်ားကုိ ႏွိမ္နင္းကာ ဓမၼအစစ္အမွန္ကုိ ျပမယ္” လို႔ အၾကံျဖစ္ကာ အဓမၼ၀ါဒီတို႔ရဲ႕ ေ၀သာလီျပည္ကုိ အေဖာ္မပါ တစ္ပါးတည္း ၾကြေတာ္မူကာ ရွင္းလင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ အရွင္မဟာယသရဲ႕ သာသနာေတာ္ အေပၚမွာ ဥေပကၡာျပဳ မထားမႈပါပဲ။ သာသနာေတာ္ အေပၚမွာ လစ္လွ်ဴရႈမေနခဲ့ပါဘူး။
ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၃၅ႏွစ္ေလာက္မွာ သာသနာေတာ္မွာ ပစၥည္းေလးပါး ေပါမ်ားသေလာက္ ရေသ့တိတၱိ တုိ႔မွာေတာ့ ပစၥည္းေလးပါးရွားပါးလို႔ သာသနာေတာ္ထဲကုိ တိတ္တိတ္ပုန္း ၀င္ေရာက္လာၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ မိစာၧအယူေတြ ကုိ မစြန္႔ပဲ ယူၿမဲ ယူထားၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ သာသနာေတာ္ဟာ မသန္႔မရွင္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ဟာ ဒီသာသနာ့ ရန္စြယ္ေတြကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ အတြက္ အဓမၼ၀ါဒီရဟန္းမ်ားနဲ႔ အျပန္အလွန္ အေမးအေျဖ အေခ်အတင္ျပဳလုပ္ၿပီး ၀ါဒတစ္ခုခ်င္းကုိ အႏုစိတ္စီစစ္ကာ ဖယ္ထုတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါကုိ ၾကည့္ျခင္းအား ျဖင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မေထရ္သည္လည္း သာသနာေတာ္ရဲ႕ အဓမၼေတြကို ေၾကာင့္ၾကမဲ့ မေနခဲ့ဘူးဆုိတာ ျမင္သာပါတယ္။ အရွင္အရဟံနဲ႔ အေနာ္ရထာတုိ႔လည္း ဆရာဒကာ ညီညြတ္စြာနဲ႔ သာသနာ့ ဆူးေျငာင့္ေတြကုိ ရွင္းလင္း ခဲ့ၾကတာ အားလံုး သိႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ေခတ္အဆက္ဆက္က သာသနာ့ တာ၀န္ကုိ ယေန႔တုိင္ေအာင္ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ားက တာ၀န္သိၿပီး တာ၀န္ရွိသည့္ အားေလ်ာ္စြာ သာသနာ့၀န္ကုိ ထမ္းရြက္ေနၾကဆဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
လူမ်ားသည္လည္း နည္းလမ္းမွန္ကန္စြာႏွင့္ ဆရာေကာင္းတုိ႔ ထံမွာ ခ်ည္းကပ္ကာ နည္းနာခံယူ တတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါထက္ပုိလို႔ ဆရာဒကာ ညီညြတ္စြာႏွင့္ သာသနာ့ တာ၀န္ကုိ ထမ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ပါ တယ္။ ဓမၼ၊ အဓမၼကုိ ေ၀ဖန္ုပုိင္းျခားႏုိင္ၿပီး ဓမၼအတြက္ တာ၀န္သိၿပီး တာ၀န္ေက်တဲ့ သူမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါသည္ သာသနာ့ တာ၀န္ကုိ ယူ၀ံ့ေသာ ကုိယ္စီတာ၀န္သိ စိတ္ပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ယေန႔အခါ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ အထြန္းကားဆံုး ႏုိင္ငံ ျဖစ္တယ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳ ခံထားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားစုက သဒၶါတရား အားေကာင္းသေလာက္ အေကာင္းအဆုိး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ ဟုတ္- မဟုတ္ ေ၀ဖန္စိစစ္တတ္တဲ့ ပညာဉာဏ္က အားနည္းၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထူးအဆန္းဆုိရင္ သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ သြားတတ္ၾကတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ထူးရင္ ခ်ည္းကပ္ၾကတယ္။ သိခ်င္တာေမးမယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေျပာျပမယ္။ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိၾကမယ္။ ထုိ႔အတူ ဓမၼထူးရင္ ထုိဓမၼကုိ လက္ခံက်င့္သံုးဖုိ႔ ဆည္းကပ္ၾကပါတယ္။ ဓမၼဆုိရာမွာလည္း ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဓမၼနဲ႔ အကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း အဓမၼဆိုၿပီး ရွိပါတယ္။ ဓမၼသည္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ၿပီး အဓမၼမွာ အကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္သားႏုိင္ပါတယ္။
ဓမၼသည္ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ (၄၅)၀ါ ကာလပတ္လံုး ေဟာၾကားခဲ့သည့္အတြက လည္းေကာင္း၊ ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာလည္း ဘုရားရွင္ခ်မွတ္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ မူအတိုင္း ဒါနကထာ၊ သီလကထာ၊ သဂၢကထာ၊ မဂၢကထာ စသျဖင့္ ေဟာ႐ိုး ေဟာစဥ္သာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အထူးအဆန္လုိ႔ မဆုိသာပါဘူး။ အဓမၼသည္ ဘုရားေဟာေဒသနာေတာ္ တို႔ႏွင့္ ဆရာအစဥ္အဆက္ လက္ခံအားကုိးအားထား ျပဳခဲ့ေသာ အ႒ကထာ၊ ဋီကာတုိ႔ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳ ဆန္႔က်င္ကာ အဆန္းထြင္ေသာ ၀ါဒျဖစ္လို႔ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ထုိအခါမွာ အထူးအဆန္းႀကိဳက္သူတုိ႔က မွန္၊ မမွန္၊ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ေ၀ဖန္စီစစ္ျခင္းမရွိဘဲ ဆည္းကပ္ကာ နည္းနာနိႆယ ခံယူၾကပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဒီပဲယင္း ဆရာေတာ္ႀကီးက “ဉာဏ္အျမင္နည္း၊ သဒၶါကဲ၊ အလြဲလြဲျဖစ္တတ္သည္” ဟု ဆံုးမထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္ဇ၀န (ေမတၱာရွင္)က “အထူးအဆန္းကုိ ယံုလွ်င္ အရူးအႏွမ္း ျဖစ္တတ္သည္” ဟု ဆံုးမထားပါတယ္။
ေနရာတုိင္းမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာရွိတတ္တာ သဘာ၀တရား တစ္ခုပါ။ အတုနဲ႔ အစစ္၊ အမွားနဲ႔ အမွန္၊ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္၊ အခ်စ္နဲ႔ အမုန္း၊ စသျဖင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာတရားေတြကုိ လူတုိင္း ျမင္ေတြ႔ေနၾကမွာပါပဲ။ ထုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေတြထဲမွာ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼဆုိတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ တရားကုိေတာ့ လူတုိင္းပုိင္းျခား သိေစခ်င္ပါတယ္။ ျပဳသူရွိရင္ ဖ်က္သူဆုိတာ ရွိသလို ဖ်က္သူရွိရင္ ျပဳျပင္သူဆုိတာလည္း ရွိတတ္စၿမဲပါ။ ဖ်က္ဆီးသူဟာ ပ်က္ဆီးမႈကုိ ပုိင္ဆုိင္ၿပီး ျပဳျပင္ သူဟာ ေကာင္းမြန္မႈကုိ ပုိင္ဆုိင္ရပါတယ္။ ဖ်က္ဆီးသူမဟုတ္ဘဲ ျပဳျပင္သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့ အဆံုးအမႏွင့္အညီ လိုက္နာက်င့္ၾကံျခင္း မရွိဘူးဆုိရင္ မိမိကုိယ္တုိင္ပဲ သာသနာကုိ ဖ်က္ဆီးသူျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနတတ္ ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေဒသနာေတာ္ေတြမွ တူရာ တရားအစုေတြကုိ စုးစည္းၿပီး ၀ိနည္းပိဋကတ္၊ သုတၱန္ပိဋကတ္၊ အဘိဓမၼာပိဋကတ္ စသျဖင့္ ပိဋကတ္ သံုးပံုသတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိပိဋကတ္သံုးခုေပါင္းကုိ ပရိယတၱိ သာသနာလို႔ ေခၚပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိနည္းေတာ္အတုိင္း မလိုက္နာရင္ ၀ိနည္းပိဋကတ္ကုိ ပယ္ရာေရာက္ သလို သာသနာေတာ္ကုိ ပုတ္ခက္ရာ ေရာက္သြားပါတယ္။
ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ခုႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့ အခါမွာ အရွင္မဟာကႆဖရဲ႕ ေနာက္လိုက္ရဟန္းေတြက ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္စံ ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရတဲ့ အတြက္ ငုိေၾကြးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သုဘဒၵဆုိတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးကေတာ့ ငိုေၾကြးျခင္း မရွိပဲ ငုိေၾကြးေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကုိ- “အရွင္ဘုရားတုိ႔… ၀မ္းမနည္းၾကပါနဲ႔၊ ဘုရားရွိတုန္းကဆုိရင္ ဘယ္ဟာ မအပ္ဘူး၊ ဘယ္ဟာ အပ္တာဆုိၿပီး တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ ခ်ဳပ္ျခယ္ေနတာ၊ အခုေတာ့ ဘုရားမရွိေတာ့ဘူး။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လို႔ ရၿပီ၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လြတ္လပ္ၿပီ” ဆုိၿပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီစကားေတြကုိ အရွင္မဟာကႆဖ ကုိယ္ေတာ္ႀကိး ၾကားေတာ့- “ဘုရားရွင္ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းေတာ္ ရွိစဥ္မွာပဲ ဒီလို ေစာ္ကားတဲ့ သာသနာ့ ဆူးေျငာင့္ရန္စြယ္ အႏၲရာယ္ေပၚလာရင္ ေနာင္အခါ ဒီလို လူစားေတြေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ႀကီး ပ်က္စီးရေခ်ရဲ႕” လို႔ ဓမၼသံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အရွင္မဟာကႆဖ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္သည္ ဘုရားရွင္ ၾကြင္းက်န္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ေတာ္ေတြကုိ ခြဲေ၀ၿပီးခ်ိန္မွာ သံဃာ့ပရိတ္သတ္ကုိ အစည္းေ၀းေခၚကာ- “ငါ့ရွင္တုိ႔… ဘုရားေဟာထားတဲ့ တရားေတာ္ေတြဟာ မသီကံုးရေသးတဲ့ ပန္ေတြလိုပဲ အစီအစဥ္မရွိဘဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ ပန္းေတြဟာ မသီကံုးဘဲ ထားရင္ ေလတုိက္တုိင္း လႊင့္တဲ့ အတြက္ မၾကာခင္မွာပဲ ကုန္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ… ဘုရားေဟာေဖာ္ခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြကို စီကာစဥ္ကာ သေဘာတူ ေပါင္းစု မထားဘူးဆုိရင္ အဓမၼ၀ါဒ ေလမုန္တုိင္း တုိက္ခတ္လို႔ မၾကာခင္မွာဘဲ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အစစ္အမွန္တရားေတာ္ေတြ ေပ်ာက္ ႏုိင္ပါတယ္။ ငါ့ရွင္တုိ႔… ဓမၼ၀ါဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အဓမၼ၀ါဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားႀကီးဖုိ႔ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လာရင္ အားႀကီးလာတတ္တယ္၊ အကယ္၍မ်ား အဓမၼ၀ါဒေတြ အားႀကီးလာမယ္ဆုိရင္ တစ္သာသနာလံုး ထိန္းမရ၊ သိမ္းမရေအာင္ ခက္ကုန္ၾကလိမ့္္မယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဓမၼေတြ မထြန္းကားခင္၊ ဓမၼေတြ မေပ်ာက္ကြယ္ခ်ိန္မွာ သဂၤါယနာ တင္ၾကပါစို႔” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္မဟာကႆဖရဲ႕ သဂၤါယနာတင္ဖုိ႔ မိန္႔လိုက္တဲ့ ၾသ၀ါဒကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အရွင္မဟာကႆဖဟာ သာသနာေတာ္ အတြက္ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ မေနခဲ့ပါဘူး။ သာသနာ့ ရန္စြယ္ေတြကိုလည္း ဥေပကၡာျပဳလို႔ မထားဘူးဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ၿပီး ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါ ေ၀သာလီျပည္ ၀ဇၨီုတုိင္းသား ရဟန္းမ်ားက- “ရဟန္းမ်ား ေရႊ၊ ေငြ အလွဴခံအပ္တယ္။ ေနမြန္းလြဲၿပီး ေနရိပ္လက္ႏွစ္သစ္ လြန္တဲ့အထိ ခဲဖြယ္မ်ားကုိ စားႏုိင္တယ္။ ေသရည္အႏုစား၊ စိမ္ရည္အႏုစားကုိ ေသာက္သံုးႏုိင္တယ္”… အစရွိတဲ့ ၀ိနည္းေတာ္ (၁၀)ခ်က္ကုိ ျပင္ဆင္က်င့္ သံုးၾက တယ္။ ဒီသတင္းကုိ အရွင္မဟာယသ ၾကားသိရတဲ့ အတြက္- “ဗုဒၶသာသနာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကုိ ၾကားသိရပါလ်က္ ေၾကာင့္ၾကမစုိက္ဘဲ ေနလို႔ မေတာ္ေပဘူး။ ယခုပဲ ငါသြားလို႔ အဓမၼ၀ါဒီမ်ားကုိ ႏွိမ္နင္းကာ ဓမၼအစစ္အမွန္ကုိ ျပမယ္” လို႔ အၾကံျဖစ္ကာ အဓမၼ၀ါဒီတို႔ရဲ႕ ေ၀သာလီျပည္ကုိ အေဖာ္မပါ တစ္ပါးတည္း ၾကြေတာ္မူကာ ရွင္းလင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ အရွင္မဟာယသရဲ႕ သာသနာေတာ္ အေပၚမွာ ဥေပကၡာျပဳ မထားမႈပါပဲ။ သာသနာေတာ္ အေပၚမွာ လစ္လွ်ဴရႈမေနခဲ့ပါဘူး။
ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၃၅ႏွစ္ေလာက္မွာ သာသနာေတာ္မွာ ပစၥည္းေလးပါး ေပါမ်ားသေလာက္ ရေသ့တိတၱိ တုိ႔မွာေတာ့ ပစၥည္းေလးပါးရွားပါးလို႔ သာသနာေတာ္ထဲကုိ တိတ္တိတ္ပုန္း ၀င္ေရာက္လာၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ မိစာၧအယူေတြ ကုိ မစြန္႔ပဲ ယူၿမဲ ယူထားၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ သာသနာေတာ္ဟာ မသန္႔မရွင္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ဟာ ဒီသာသနာ့ ရန္စြယ္ေတြကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ အတြက္ အဓမၼ၀ါဒီရဟန္းမ်ားနဲ႔ အျပန္အလွန္ အေမးအေျဖ အေခ်အတင္ျပဳလုပ္ၿပီး ၀ါဒတစ္ခုခ်င္းကုိ အႏုစိတ္စီစစ္ကာ ဖယ္ထုတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါကုိ ၾကည့္ျခင္းအား ျဖင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မေထရ္သည္လည္း သာသနာေတာ္ရဲ႕ အဓမၼေတြကို ေၾကာင့္ၾကမဲ့ မေနခဲ့ဘူးဆုိတာ ျမင္သာပါတယ္။ အရွင္အရဟံနဲ႔ အေနာ္ရထာတုိ႔လည္း ဆရာဒကာ ညီညြတ္စြာနဲ႔ သာသနာ့ ဆူးေျငာင့္ေတြကုိ ရွင္းလင္း ခဲ့ၾကတာ အားလံုး သိႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ေခတ္အဆက္ဆက္က သာသနာ့ တာ၀န္ကုိ ယေန႔တုိင္ေအာင္ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ားက တာ၀န္သိၿပီး တာ၀န္ရွိသည့္ အားေလ်ာ္စြာ သာသနာ့၀န္ကုိ ထမ္းရြက္ေနၾကဆဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
လူမ်ားသည္လည္း နည္းလမ္းမွန္ကန္စြာႏွင့္ ဆရာေကာင္းတုိ႔ ထံမွာ ခ်ည္းကပ္ကာ နည္းနာခံယူ တတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါထက္ပုိလို႔ ဆရာဒကာ ညီညြတ္စြာႏွင့္ သာသနာ့ တာ၀န္ကုိ ထမ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ပါ တယ္။ ဓမၼ၊ အဓမၼကုိ ေ၀ဖန္ုပုိင္းျခားႏုိင္ၿပီး ဓမၼအတြက္ တာ၀န္သိၿပီး တာ၀န္ေက်တဲ့ သူမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါသည္ သာသနာ့ တာ၀န္ကုိ ယူ၀ံ့ေသာ ကုိယ္စီတာ၀န္သိ စိတ္ပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဓမၼခ်မ္းသာကုိ ေတြ႕ေအာင္ ရွာႏုိင္၍ ဓမၼက ေပးေသာ ခ်မ္းသာအစစ္ကုိ ရရွိခံစားႏုိင္ၾကပါေစ…
က်မ္းကုိး။ ။ ဥေပကၡာမရွိေသာ ႏွလံုးသား - အရွင္နာရဒ (ဟုိပင္)
ဝန္ခံခ်က္။ ။ ကူးယူလာေသာဘေလာ့(ဓမၼရသဘေလာ့ေလးမွကူးယူျပန္႕ပြားျခင္းျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ)
0 comments:
Post a Comment