အိပ္မက္ခ်ဳိေလး

သူ…”သူ” ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့ရဲ့ သူ ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ့ အိမ္မက္ေလး လို႔ေျပာရင္လည္းရတယ္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး ကၽြန္ေတာ့ရဲ့ အိပ္မက္ခ်ဳိေလး လို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတိုင္း အိပ္မက္ မမက္ေပမယ့္ အိပ္မက္မက္တဲ့ အခါတိုင္း အိပ္မက္ခ်ဳိေလးေတြ ရွိသလို အိပ္မက္ခါးေလးေတြ၊ အိပ္မက္ဝါးတားတားေလးေတြ မက္တတ္တာ လူတိုင္းႀကံဳဖူး ၾကမွာပါ။ အိပ္မက္ဆိုတာ နားေထာင္တဲ့လူ ရွိရင္ ေျပာျပလို႔ရေပမယ့္ လိုက္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ သူအတြက္ လိုက္ျပလို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုပါဘဲ ကၽြန္ေတာ့ရဲ့ သူ ကိုလည္းလိုက္ျပလို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲပဲ ပံုေဖာ္ၾကည့္ လို႔ရတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့ရဲ့ အိပ္မက္ခ်ဳိေလး ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့့။

အိပ္မက္ခ်ဳိေလး ဆိုလို႔ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္စေတြ႔တာ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လမ္ၾကားထဲမွာ ထင္လုိ႔လား အဲဒီမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္စေတြ႔တာ ဟိုး…ေလလိုင္း ထဲမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေလလိုင္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ ၾကသူေတြပါ။ လမ္းေလွ်ာက္တာ မ်ားလာေတာ့ ခလုတ္တိုက္ မိတာေပါ့။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူကဘယ္သူ႔ကို စၿပီး ခလုတ္တိုက္မိသလဲ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိခ်င္ ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီေန႔ကေလ တိမ္ေတာက္ခ်ိန္ လြန္သြားေပမယ့္ သူအသံေလးက အရမ္းလွေနတာ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွတ္တမယ့္ ပါပဲ။ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ေက်ာ္တက္ သြားေတာ့လည္း ခံစားခ်က္က ဗလာျဖစ္သြားတယ္။
ဘဝမွာ မထင္မွတ္တာေလးေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ေလလိုင္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း သူနဲ႔အထပ္ထပ္ ဆံုမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခလုတ္တိုက္မိတဲ့ ဒဏ္ရာေလးက သတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ရင္းေနပါၿပီ။ တိမ္ေတာက္ခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားတိ္ုင္း ေလလိုင္းထဲမွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း တိမ္ေတာက္ခ်ိန္ေလးေတြ ျမန္ျမန္ကုန္ေစဖို႔ ဆုေတာင္း တတ္လာပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တိုင္း သူ႔အသံေလးၾကားရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ တတ္လာပါတယ္။ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းကို ျပန္လြမ္္း တတ္လာပါတယ္။ သူ႔အသံေလးေတြ၊ သူ႔စကားလံုးေလးေတြက ရိုးရိုးေလးမွန္းသိေပမယ့္ အဲဒီရိုးရိုးေလးကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ စြဲလန္း တတ္လာပါတယ္။ သူ႔ကိုေျပာျပခ်င္တဲ့ စကားလံုးေတြ ရင္ထဲမွာ အၿမဲေတြး တတ္လာပါတယ္။ တိမ္ေတာက္ခ်ိန္ေလးေတြ ကုန္သြားၿပီး သူနဲ႔မေတြ႔လိုက္ရမွာ စိုးရိမ္ တတ္လာပါတယ္။
ရက္ေတြ၊ လေတြ ေျပာင္းလာေပမယ့္ သူကို ၿငီးေငြ႔သြားတာမ်ဳိး မရွိခဲ့ပါဘူး။ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း တကယ္ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔အသံနဲ႔ သူစကားလံုးေတြက ကၽြန္ေတာ္ ဘဝထဲမွာ ေပ်ာ္ဝင္ခဲ့သလို ဒီရင္ဘက္ႀကီးရဲ့ အနက္ရႈိင္းဆံုးေနရာအထိ တိုးဝင္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သူ႔အေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားရင္း ရင္ဘက္တစ္ခုလံုး ေလးလံလာတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့ ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ့ အသက္ရႈသံနဲ႔ ရင္ခုန္သံၾကားထဲမွာ သူ႔ကိုေနရာေပးထား မိပါတယ္။ ခလုတ္တိုက္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာက ရင္းလြန္းအားႀကီးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ႏွလံုးကေတာင္ ဘာသာမျပန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေလ သူနဲ႔ေဝးရာ ေလလိုင္းရပ္ဝန္းက ရုန္းထြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မ်ဳိသိပ္ရင္း မ်ဳိသိပ္ရင္း နဲ႔ တိမ္ဝင္ခဲ့ရလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသားက ပိုင္ရွင္ရွာေတြ႔ထားၿပီးၿပီေလ။ သူနဲ႔အေဝးဆံုးကို မေျပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ တည့္တည့္ႀကီး ျပန္လွည့္ၿပီး ေလလိုင္းထဲက သ႔ူနားကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

ေၾသာ္… ေလလိုင္းထဲမွာ ခ်ဳိလြင္တဲ့အသံေလးေတြရွိသလို မဆံုႏိုင္လို႔ရတဲ့ ေဝဒနာေလးေတြ ပါရိွေနတယ္ ဆိုတာ တျဖည္းျဖည္းသိလာပါတယ္။ ေလလိုင္းထဲမွာ သူနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္မိေနတုန္းပါပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ထိ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္ မလဲဆိုတာလည္း မသိခ်င္ပါဘူး။ သူ႕စိတ္နဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့မွာ မအိပ္ခ်င္တဲ့ညေတြနဲ႔ မထခ်င္တဲ့မနက္ေတြသာ မ်ားလာခဲ့ပါတယ္။

သူနဲ႔ ေလလိုင္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရတာ အိပ္မက္ခ်ဳိေလး မက္ေနရသလုိပါဘဲ။ အိပ္ယာကလန္႔ႏိုးတိုင္း အိပ္မက္ခ်ဳိေလး ကုိတမ္းတရတာ ရင္ေမာလွပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အိပ္မက္ဆိုတာ ေျပာျပလို႔ရၿပီး လိုက္ျပလို႔မွမရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အိပ္မက္နဲ႔ အိပ္မက္ထဲက အသိေတြက ဦးေႏွာက္သံုးလို႔မွ မရတာ ရင္ေမာရတာ ဘာဆန္းလဲ။ ဘာမွမရွိိဘဲ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္မွ ဘာမွမရိွတာကို ခံစားေနစရာလား။ အိပ္မက္ဟာအိပ္မက္ပဲ ဘာမွ အံ့ၾသစရာမေကာင္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အိပ္မက္ကို အိပ္မက္ထဲမွာ ထားၿပီး တံခါးပိတ္လိုက္ပါၿပီ။ ပိုင္ရွင္ရွာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ရဲ့ႏွလံုးသားေလးကုိ သူ႔ဆီပို႔ေပးခ်င္ ပါတယ္။ အိပ္မက္ေတြဟာ လက္ေတြ႔ျဖစ္လာဖို႔ လမ္းစေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီယံုၾကည္ခ်က္ကို ကိုယ္မွာဝတ္ဆင္ၿပီး လမ္းစေတြ ရွာေတာ့မယ္။ လမ္းစေတြရဲ့တဘက္က လက္ေတြ႔ဘဝထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့ရဲ့”သူ”ကို ျမင္လိုက္ရရင္

( chat room ထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနရာက ခံစားေရးဖြဲ႔မိပါသည္။ )

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီးတိုက္ဆိုင္လို႔ ကိုေပါ့ဆိမ့္( http://sindecafe.com ) မွယူတင္လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။